Eluveitie – Ven - Early Years

Gdy miałem kiepski komputer, zwykłem mawiać, że grafika w grach się nie liczy. Gram dla klimatu i fabuły, mówiłem, po raz kolejny przechodząc Baldurs Gate II.

Teraz mam znacznie lepszy komputer. Więc gram i dla grafiki, i dla fabuły. I, wbrew pozorom, widzę tu dużą zbieżność z reedycją pierwszych dwóch albumów Eluveitie. A najbardziej z Ven, ich demówką.

Darujcie mi ten przydługi wstęp. Sama idea łączenia folku z death metalem zaprezentowana na Ven powaliła mnie jak pięść Taranisa. Jednak samo demo, jak to demo, nagrane było w słabej jakości i średnio zmasterowane.

Było także nierówne. Miałem wrażenie, że Eluveitie dopiero szukało na siebie recepty, wahając się między melodyjnym Lament, a urywającym głowę Druid.

Potrzebujesz czegoś prawdziwie pogańskiego? Zapraszam do recenzji płyty Yggdrasil, zespołu Wardruna

Potem nastała płyta Spirit, która zmieniła oblicze folk metalu, materiał na zupełnie osobną historię. Historię, którą zresztą napiszę, prawdopodobnie za tydzień.

Prawdziwe Ven

Ven tymczasem leżało sobie u mnie i czekało na lepsze czasy. W końcu zespół zdecydował się na reedycję, dzięki czemu dostałem ten sam materiał, po ponownym nagraniu, zmiksowaniu i zmasterowaniu. Słowem – materiał, który powstałby, gdyby Eluveitie było od początku zespołem znanym i poważanym, a nie grupą, która musi pokazać swój potencjał.

Oraz nie musiało się szczypać z kasą na najlepsze studio i producentów.

Krążek zyskał nowe życie. Tak, jak nie gra się dla grafiki, tak nie słucha się muzyki dla jakości dźwięku i produkcji.

Ale jednak – to ma znaczenie.

Na krążku wyraźnie słychać, że ekipa z Eluveitie doskonale wiedziała, co grać. Chcieli po prostu pokazać swój potencjał. Są kawałki w stylu Spirit, Slanii, zaryzykowałbym nawet, że Verja Urit an Bitus i Lament mają w sobie coś z brzmienia Helvetios.

Szukasz muzycznych eksperymentów? Zapraszam do płyty Survival of the Fittest zespołu Krampus

Słychać, że zespół przy Ven wiedział, co grać, a na kolejnych płytach eksperymentuje. Z drapieżnym Spirit, melodyjnym Helvetios czy przy wyrafinowanych kompozycjach Slanii. Kierunki były znane, pozostało iść tymi ścieżkami i sprawdzić, co leży na końcu ścieżki.

Leżało dzisiejsze Eluveitie.

Black metal nie zawsze musi być krieg

Przeczytałem sporo hejtu w internecie, że po wygładzeniu płyta straciła swoją drapieżność i ostrość.

Nie zgadzam się.

Płyta straciła chrobot, szumy i przytłumione brzmienia. Zyskała na jakości dźwięku. A, że wycięli z Lamentu drumlę? No i co? Owo słynne, kultowe brzmienie blackowych, undergroundowych kapel, słyszane także w Ven, to po prostu słaba jakość dźwięku.

Lubisz dobre dźwięki? Sięgnij do działu Muzyka

Jeśli kogoś jara ten klimat, ok, rozumiem. Ale obiektywnie rzecz biorąc, nie ma mowy o utracie pazura, wręcz przeciwnie.

Ven to swietna płyta. Teraz po prostu wyraźniej to słychać.

Podobało się? Polub bloga na Facebooku!

---

---